Aktywne członkostwo w Chrześcijańskim Kościele Brunstad zachęca ludzi, by w 100% żyć według Słowa Bożego i prowadzi ich do życia w całkowicie zwycięstwie nad grzechem.
Aktywne członkostwo w Chrześcijańskim Kościele Brunstad zachęca ludzi, by w 100% żyć według Słowa Bożego i prowadzi ich do życia w całkowicie zwycięstwie nad grzechem.
Wiara w Słowo Boże kształtuje to, kim jesteśmy i w co wierzymy. Pismo nie mówi dwuznacznie i jeżeli czytamy, że życie normalnego chrześcijanina powinno być życiem w zwycięstwie nad grzechem – to my w to wierzymy! To jest zupełnie możliwe przez moc Ducha Świętego. Tylko posłuchaj, co Apostoł Paweł pisze do Rzymian: „Albowiem grzech nad wami panować nie będzie, bo nie jesteście pod zakonem, lecz pod łaską. Cóż tedy? Czy mamy grzeszyć, dlatego że nie jesteśmy pod zakonem, lecz pod łaską? Przenigdy!” List do Rzymian 6,14-15.
Innymi słowy, otrzymanie zwycięskiego życia jest całkowicie możliwe – a życie w grzechu jest całkowicie zbędne! Czy to prawda? Tysiące ludzi wśród nas może głośno odpowiedzieć: TAK! Nie tylko w to wierzymy, ale również osobiście doświadczamy tego przez moc Ducha Świętego.
Wierzymy Słowu Bożemu – i to śmiało zwiastujemy –oraz nie boimy się mówić o tym innym.
Wierzymy w Boga Wszechmogącego, w Jego Syna Jezusa Chrystusa oraz w Ducha Świętego. Wierzymy, że Biblia jest Słowem Bożym i jest podwaliną naszej wiary. Przebaczenie grzechów, chrzest i Wieczerza Pańska (łamanie chleba) są fundamentalnymi elementami naszej wiary. Według Słowa Bożego, gdy otrzymaliśmy już przebaczenie grzechów, powinniśmy „wydawać owoc godny upamiętania”. (Ewangelia Mateusza 3,8; Dzieje Apostolskie 26,20)
Wierzymy, że Jezus był poczęty przez Ducha Świętego, zrodzony z dziewicy Marii oraz że powstał z martwych trzeciego dnia tak, jak mówi Biblia. Biblia uczy nas również, że Jezus Chrystus był człowiekiem takim, jak my, zrodzonym z „pokolenia Dawida.” W Liście do Hebrajczyków 4,15 jest napisane: „Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu.” Zrozumienie tego, że Jezus zapierał się grzechu, kiedy był kuszony, daje nam wiarę w całkowite zwycięstwo nad grzechem w naszym życiu.
Jezus zwyciężył w każdym pokuszeniu – przez moc Ducha Świętego. (List do Hebrajczyków 4,15-16) Dlatego wierzymy, że również my, kiedy jesteśmy kuszeni do tego, by uczynić coś, co jest złe w oczach Bożych – możemy otrzymać moc, by zaprzeć się samych siebie i zwyciężyć. (List do Rzymian 6,1-2) Wierzymy w zwycięstwo nad wszelkim świadomym grzechem i wierzymy w duchowy wzrost oraz rozwój we wszystkim, co dobre tak, jak mówi Biblia.
Biblia mówi, że po nawróceniu i otrzymaniu przebaczenia grzechów jest droga, po której, jako uczniowie, możemy iść śladami Jezusa. To jest droga posłuszeństwa Duchowi Świętemu, który prowadzi nas do przekształcenia i boskiej natury. (II List Piotra 1,4) Biblia nazywa ten proces uświęceniem.
Wierzymy, że duchowa społeczność, która wzrasta wśród tych, którzy żyją zgodnie ze światłem i wskazówkami zawartymi w Słowie Bożym, to Zbór, w którym Chrystus jest Głową. Wszyscy, którzy żyją „ukrzyżowanym życiem z Chrystusem”, należą do Niego i są częścią tego Ciała – niezależnie od czasu, miejsca, rasy, pochodzenia, kultury, czy tradycji. (I List do Koryntian 12,27; List do Efezjan 4,15-16)
Praktykujemy chrzest wierzących – a to oznacza chrzest dorosłych. Chrzest jest „prośbą o dobre sumienie względem Boga.” (I List Piotra 3,21) Chrzest nie usuwa grzechu, lecz przez niego składamy świadectwo przed Bogiem i ludźmi, że chcemy prowadzić nowe życiem. Wchodzimy w przymierze, kontrakt z Bogiem, że od tej chwili, nie chcemy już nigdy więcej postępować według swojej własnej woli, lecz pragniemy żyć tylko dla Boga i wykonywać Jego wolę.
Łamanie chleba jest pamiątką, podczas której badamy samych siebie i przypominamy niesamowite dzieło zbawienia, które Jezus wykonał dla nas oraz dzieło, które chce wykonać w nas.
Łamanie chleba jest również wyznaniem. Wyznajemy, że w naszym codziennym życiu bierzemy udział w tej samej śmierci, co Jezus – śmierci nad grzechem, który żyje w naszej ludzkiej naturze. Łamiąc jeden chleb, składamy świadectwo, że wszyscy jesteśmy członkami tego samego ciała.
„Albowiem ja przejąłem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której był wydany, wziął chleb, a podziękowawszy, złamał i rzekł: Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie, ilekroć pić będziecie, na pamiątkę moją. Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie.” (I List do Koryntian 11,23-26)
„Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest społecznością krwi Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest społecznością ciała Chrystusowego? Ponieważ jest jeden chleb, my, ilu nas jest, stanowimy jedno ciało, wszyscy bowiem jesteśmy uczestnikami jednego chleba.” (I List do Koryntian 10,16-17)
Za założyciela Chrześcijańskiego Kościoła Brunstad uważany jest Johan Oscar Smith, który urodził się w Norwegii w 1871 roku. Kiedy dogłębnie studiował Biblię, stało się dla niego jasne, że pierwsi chrześcijanie byli uchwyceni miłością do Chrystusa i wiarą w przekształcone życie. To zainspirowało Johana Oscara Smitha i prawie dwa tysiące lat po śmierci Jezusa odnalazł tą samą wiarę, jaka istniała na początku chrześcijaństwa.
Johan O. Smith oddał swoje życie Bogu w wieku 26 lat. Od czasu, gdy zaczął otrzymywać objawienia od Boga, zaczął również rozmawiać z ludźmi. Czuł, że jest konieczne podzielić się z innymi tym, co Bóg mu pokazał i czego go nauczył. Jego wysiłek nie przyniósł jednak natychmiastowych rezultatów; w tamtym czasie w Norwegii, w religijnych kręgach było wielu charyzmatycznych i popularnych kaznodziei, którzy zgromadzali wokół siebie dużo więcej ludzi, niż nauka o Chrystusie objawionym w ciele. Johan O. Smith nie był zainteresowany tajeniem prawdy po to, by zgromadzić wielu ludzi, ani też organizowaniem widowisk, by przyciągnąć ich uwagę. „Bóg szuka takich ludzi, którzy będą stali przed Jego obliczem, ponieważ jest dosyć tych, którzy stoją przed obliczem ludzi” pisał do swojego brata 29 kwietnia 1909r.
Do roku 1910 dołączyło do niego około 50 – 60 osób ze wschodniej i południowej Norwegii. To był początek Chrześcijańskiego Kościoła Brunstad. Służąc w marynarce, Johan O. Smith dużo podróżował i dzięki temu jego nauczanie zakorzeniło się w wielu miejscach wzdłuż wybrzeża Norwegii. Obecnie w tym państwie znajduje się około 20 Zborów.
W latach 30-tych powstały Zbory w Danii i w Szwecji, a później zwiastowanie Zboru rozprzestrzeniło się na większość państw w Europie. W połowie lat 60-tych powstały Zbory w Kanadzie i w Stanach Zjednoczonych.
W latach 70-tych Zbór dotarł do Ameryki Łacińskiej, Azji i Australii, a w latach 80-tych do wielu państw Afryki.
Już w latach 70-tych Zbór miał dobre kontakty z chrześcijanami w wielu wschodnioeuropejskich państwach, ale okoliczności sprawiały, że podróże misyjne do tamtych krajów były trudne. Jednak po upadku komunizmu, na początku lat 90-tych, praca misyjna we Wschodniej Europie zaczęła się rozwijać znacznie szybciej i w wielu państwach na tamtych terenach Zbór został mocno ugruntowany.
Obecnie Chrześcijański Kościół Brunstad ma swoje Zbory w ponad 65 państwach na całym świecie.
„Nie gromadziłem ludzi wokół siebie, tylko prowadziłem ich do Chrystusa, który jest Głową Zboru” – powiedział Johan O. Smith na uroczystości swoich 70 urodzin i to nadal stanowi wyjątkową cechę, charakteryzującą Chrześcijański Kościół Brunstad. Stosunkowo wcześnie Brat Smith zdał sobie sprawę z tego, że przynależność do organizacji religijnych nie gwarantuje zbawienia. Mając Biblię, jako fundament, nauczał, że Zbór jest Ciałem Chrystusowym, w którym wszystkie członki muszą mieć osobiste POŁĄCZENIE z Głową – Jezusem Chrystusem – by dostąpić zbawienia. Jeżeli każdy poszczególny członek ma osobiste połączenie z głową, wtedy powstaje jedność – wszystkie członki mają społeczność ze sobą nawzajem. Przez te wszystkie lata, nasi przełożeni bracia nigdy nie próbowali budować na czymś, co koncentrowałoby się na nich