20 przykładów na to, co to znaczy być ubogim w duchu

„Tedy Jezus, widząc tłumy, wstąpił na górę. A gdy usiadł, przystąpili do niego jego uczniowie. I otworzywszy usta swoje, nauczał ich, mówiąc: Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios.” (Ew. Mateusza 5,1-3)

Być ubogim w duchu to bardzo ważna i wartościowa cecha, skoro do ubogich w duchu należy Królestwo Niebios!

W jaki sposób możemy się dowiedzieć, czy jesteśmy ubogimi w duchu? Poniżej znajduje się kilka charakterystycznych cech osoby, która jest uboga w duchu:

1. Jest zawsze niska we własnych oczach. Nie wynosi się; nie jest dumna. Nawet jeśli przez innych jest niedoceniana i niezauważana, wie, że wszystko jest wolą Bożą. Raduje się z tego, że może mieć dział w cierpieniach Chrystusowych. Zupełnie naturalne jest dla niej podążanie drogą Baranka; upokorzenie staje się pokarmem, wywyższenie – nagrodą. (I List Piotra 5,5; I List Piotra 4,13; I List Piotra 5,6)
2. Uwielbia wykonywać swoją pracę w ukryciu i nie przyjmuje chwały od ludzi. (Ew. Mateusza 6,1-4)
3. Lubi zajmować ostatnie miejsce – nie dlatego, że pragnie być bardziej szanowana, lecz dlatego, że uważa to za najodpowiedniejsze miejsce dla siebie. (Ew. Łukasza 14,7-11; List do Filipian 2,3)
4. Jest powściągliwa w swoim zachowaniu – nigdy nie jest agresywna ani wymagająca.
5. Chętnie rezygnuje z własnych korzyści na rzecz innych osób. (List do Filipian 2,4)
6. Nie szuka tego, by stać się kimś wielkim, zarówno w tym, co ziemskie, jak i w tym, co duchowe; jej jedynym pragnieniem jest w każdej sytuacji czynić wolę Bożą.
7. Nie dąży do tego, by mieć wpływ na innych ludzi, ale jej pragnieniem jest doprowadzić ich pod Boże oddziaływanie. (I List do Koryntian 2,1-5;  9,19-23)
8. Czas jest dla niej bardzo cenny – nie marnuje go; jednak zawsze jest spokojna, zrównoważona i nigdy nie czyni niczego w pośpiechu. (List do Efezjan 5, 16-17)
9. Poświęca samą siebie, aby inni brali z niej przykład i mogli w prawdzie poświęcać samych siebie. (Ew. Jana 17,19; I List do Tymoteusza 4,16)
10. Zapiera się własnej woli, by jej życie nie było w żaden sposób zgorszeniem dla innych. (Ew. Mateusza 16, 24)
11. Jest zadowolona z krzyża, jaki Bóg dał jej nieść i nie narzeka, gdy inni jej dokuczają.
12. Nie wycofuje się w cierpieniach Chrystusowych, lecz pragnie przejść przez próby, by stać się pomocą dla innych. (List do Rzymian 8,18; II List do Koryntian 1,3-5)
13. Jest szczęśliwa, gdziekolwiek Bóg ją postawi – czy w miejscu pełnym ludzi, czy na odosobnieniu – gdyż wszędzie spotyka Boga i pragnie czynić Jego wolę.
14. Przykłada wielką wagę do tego, by gdziekolwiek jest, inni mogli znaleźć w niej prawdę, zarówno w duchowych, jak i w ziemskich rzeczach.
15. Boża miłość zmusza ją do pracy na rzecz innych; odczuwa, że ma dług względem wszystkich. Jej życie rozwija się, jako życie sługi i jest więcej niż chętna nieść brzemiona innych.
16. Nigdy nie marzy o wielkich sprawach, raczej zwraca uwagę na to, co małe i nieznaczne. Dla niej żadna praca nie jest bez znaczenia i nikt nie jest zbyt mały, by mu służyć.
17. Nie dyskryminuje nikogo i jest sługą wszystkich. Dlatego chętnie podąża zarówno tam, gdzie panuje smutek, jak i tam, gdzie jest radość. (Ew. Marka 9,35; I List do Koryntian 9,19-23; List do Rzymian 12,15-16)
18. Żyje po to, by składać własne życie jako ofiarę. (Ew. Marka 10,45; Ew. Jana 15,12-13)
19. Chętnie kroczy po cierniach i ostach, jeśli dzięki temu pokrzepi innych w ich cierpieniach. (II List do Koryntian 1,3-6; List do Kolosan 1,24)
20. Jej ucho jest otwarte na Boży głos – nie dla własnej satysfakcji, lecz by wykonać to, co słyszy. (List Jakuba 1,22)

Ubóstwo w duchu jest naprawdę czymś, o co powinniśmy walczyć – „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios.”

Jest to skrócona wersja artykułu opublikowanego po raz pierwszy w norweskim czasopiśmie BCC „Skjulte Skatter” („Ukryte Skarby”) w grudniu 1912 roku pod tytułem „Nie słowem, lecz czynem i prawdą.”
© Copyright Stiftelsen Skjulte Skatters Forlag