Tęsknota za Bożym zakonem

„Oddal ode mnie drogę kłamstwa, ucz mię łaskawie zakonu swojego!”  (Psalm 119,29)

To było nieustanne wołanie i wewnętrzna modlitwa w sercu Dawida.

Psalm 119

Zmiłuj się nade mną! Daj mi mądrość z góry! Daj mi wejrzenie w twoje wspaniałe prawa!

„Otwórz oczy moje, abym oglądał cudowność zakonu twego!” (Psalm 119,18)
„Dusza moja omdlewa ustawicznie z tęsknoty za prawami twoimi.” (Psalm 119,20)
„Gdyby zakon twój nie był rozkoszą moją, zginąłbym w niedoli.” (Psalm 119,92)
„Wykład słów twoich oświeca, daje rozum prostaczkom.” (Psalm 119,130)

Mamy dobry wgląd w czyste i dobre serce psalmisty. Nigdy nie mógłby mieć takiej tęsknoty i modlitwy w swoim sercu, gdyby uważał Boży zakon za przymus! Zrozumiał, że te prawa były kluczem do rozwoju i wzrostu. Miały mu wskazać drogę do uczynków, które Bóg mu zlecił. Takie nastawienie w swoim sercu ma również każdy prawdziwy i szczery sługa Boży.

Nasza miłość do Boga i do ludzi, którym chcemy służyć, musi być dla nas źródłem tęsknoty za tym, aby wejrzeć we wspaniałość Bożego zakonu. Miłość jest najlepszą drogą do darów łaski.

Dawid miłował sprawiedliwość i widział, że Boży zakon będzie wielkim błogosławieństwem zarówno dla niego samego, jak i innych ludzi. „Dusza moja omdlewa ustawicznie z tęsknoty za prawami twoimi.” (Psalm 119,20). Kiedy dusza jest zmiażdżona, wtedy nie mam żadnych budowli z myśli ani żadnych mocnych mniemań, czy opinii na temat innych ludzi i spraw, czy też tego, co dzieje się w Zborze. Wtedy mam społeczność z Dawidem w tym, że „Wykład słów twoich oświeca, daje rozum prostaczkom.” (Psalm 119,130)

Zakon Ducha, który daje życie

„Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci.” (List do Rzymian 8,2)

Tęsknota za zakonem Ducha, który daje życie, powinna mieć swoje źródło w miłości, a nie w lęku przed zatraceniem. Ta tęsknota sprawiła, że Dawid stał się mężem według Bożego serca, królem, któremu Bóg mógł powierzyć wieczne królestwo – dom Dawida!

„Od przykazań jego warg nie odstępowałem, zachowywałem w sercu słowa pochodzące z jego ust.” (Księga Joba 23,12). Bóg wkłada swoje prawa jedynie w zmysł takich ludzi i zapisuje je w ich sercach; w tych, którzy odłożyli swoje własne ludzkie zrozumienie, są otwarci i pragną przyjąć Bożą mądrość.

Oby miłość wzrastała coraz bardziej w poznaniu i wszelkim rozeznaniu tak, by Bóg mógł nieustannie objawiać coraz więcej wspaniałości w swoim zakonie!