Odrodzeni ku nadziei żywej

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie zachowane jest w niebie dla was (…)” (I List Piotra 1,3-4)

Kiedy Jezus został ukrzyżowany i położono Go w grobie, wyglądało na to, że wszystko się skończyło. Piotr myślał, że to już koniec. Wcześniej przysiągł, że nie znał Jezusa, a to z pewnością bardzo ciążyło na jego sumieniu, ponieważ tak naprawdę miłował Jezusa z całego swojego serca. Był jednak słaby; nie otrzymał jeszcze mocy Ducha Świętego. Kiedy więc kobiety, które były w grobie i nie zastały tam Jezusa przybiegły do uczniów i powiedziały: „Nie ma tam Jezusa; On powstał z martwych!” – wielka nadzieja pojawiła się w Piotrze i w sercach innych uczniów. Jezus przezwyciężył śmierć! Mistrz przezwyciężył śmierć! Nieco później Jezus ukazał się im, a wtedy żywa nadzieja weszła do serca Piotra i innych uczniów – nadzieja, że teraz również oni mogą naśladować Mistrza.

Od chwili, gdy uczniowie otrzymali Ducha Świętego, widzimy, że Piotr stał się zupełnie nowym człowiekiem. Stał się odważny, śmiało podniósł swój głos i przemówił do ludzi tak, że wielu z nich ogarnęła bojaźń i „byli poruszeni do głębi.” To był całkowicie nowy człowiek, który stał przed nimi: Piotr, mąż Boży, wypełniony Duchem Świętym. Nie zrobił jeszcze zbyt wielkiego postępu na tej nowej i żywej drodze, lecz otrzymał Ducha Świętego, a to sprawiło, że wszelkie tchórzostwo, niepewność i bojaźń zostały odrzucone od niego. (Dzieje Apostolskie 2)

Apostoł Paweł pisze również, że Bóg nie dał nam ducha bojaźni, lecz ducha mocy. To właśnie duch mocy spoczął na Piotrze i innych braciach. A nie tylko duch mocy, lecz także duch miłości i powściągliwości, by mogli głosić ludziom słowa życia. (II List do Tymoteusza 1,7). Duch mocy, miłości i powściągliwości jest mądrością od Boga, która pomaga nam i oświeca nas, byśmy mogli iść naprzód i czynić postępy na tej nowej i żywej drodze.

Niech Bogu będą dzięki za to, że zostaliśmy zrodzeni na nowo ku nadziei żywej.

„(…) Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie! Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?” (I List do Koryntian 15,54-55)

To jest właśnie ta żywa nadzieja, którą dał nam Bóg!

Ten artykuł został napisany na podstawie rozmowy z Kåre J. Smith w dniu 22 października 2018 roku.