Boża żarliwość

Kiedy Bóg chciał określić samego siebie – przyjął imię „Zazdrosny”. Imię to opisuje część Bożej istoty. II Mojż. 34, 14: „Gdyż nie będziesz się kłaniał innemu bogu. Albowiem Pan, którego imię jest „Zazdrosny" („Żarliwy” w norw. tłum.) jest Bogiem zazdrosnym.”

Bóg tchnął ducha życia w pierwszego człowieka. I Mojż. 2, 7: „Ukształtował Pan Bóg człowieka z prochu ziemi i tchnął w nozdrza jego dech życia. Wtedy stał się człowiek istotą żywą”. Tego samego ducha Bóg daje każdemu człowiekowi. Z żarliwością oczekuje i chce mieć prawo do tego ducha, który jest w nas. „Albo czy sądzicie, że na próżno Pismo mówi: Zazdrośnie chce On mieć tylko dla siebie ducha, któremu dał w nas mieszkanie?” List św. Jakuba 4, 5.

Walka o naszego ducha

Bóg nie chce, żeby nasz duch został pochłonięty przez ten świat lub przez boga tego świata, którym jest diabeł. Pragnie nawiązać łączność z naszym duchem człowieczym tak, by mógł włożyć Swoją wolę w nas. Jeżeli powstanie właściwe połączenie, to Bóg poprowadzi nas do szczęśliwego i spokojnego życia.

Ale bóg tego świata – diabeł, także jest czynny. On również pragnie otrzymać dział w naszym duchu – chce wpłynąć na nas tak, byśmy czynili jego wolę. Diabeł przyszedł po to, by nas zniszczyć i przemawia do naszego „ciała”. Określenie „ciało” – to grzech, który mieszka w człowieku i pożądliwość, którą odziedziczyliśmy od naszych ziemskich ojców i matek, a która przyszła na świat przez upadek w grzech. Tutaj jest walka toczona przez dwie moce, bo Bóg jest zazdrosny o naszego ducha. On pragnie, byśmy również byli gorliwi i „z Bożą żarliwością” brali udział w tej walce.

Różne moce napędowe

Biblia mówi także o dwóch mocach duchowych, które walczą przeciwko sobie – są to: „Duch Święty” i „Duch Antychrysta”. W Duchu Świętym zawarta jest cała Boża wola, czyli to, co dobre, przyjemne i doskonałe, podczas gdy w duchu Antychrysta objawia się działanie diabła: chęć wywyższania się i wykluczenia Boga i jego woli. W tej walce Bóg jest zazdrosny o nas i udziela nam żarliwości, która jest mocą napędową, potrzebną to tego, by zdobyć cel, który Bóg nam wyznaczył – byśmy mieli ożywionego ducha w naszym wnętrzu i przezwyciężyli ducha Antychrysta. Oznacza to, że nasz duch ma odwrócić się od tego, co ziemskie – tzn. od tego, by być zajętym własnymi sprawami i potrzebami, a zwrócić się ku niebu, do tego, co wieczne –zjednoczyć się z Bożą wolą, którą jest to, co czyste, dobre i doskonałe.

W tej pracy nad nami Bóg jest żarliwy i tę żarliwość wkłada w nas, którzy w niego wierzymy. Bóg używa wszelkich środków, które ma do dyspozycji, by to się powiodło, zarówno w życiowych wzlotach jak i upadkach. On zsyła okoliczności na naszą drogę, które mają wskazać grzech, który w nas mieszka i daje nam moc i żarliwość, by zwyciężyć nad grzechem, który chce zniszczyć naszą radość i pokój z Bogiem.

Boża żarliwość – ludzka żarliwość

Jest różnica pomiędzy Bożą, a ludzką żarliwością. Boża żarliwość ma w sobie przyszłość i nadzieję, podczas gdy mocą napędową ludzkiej żarliwości są ziemskie zainteresowania i doczesne dobra na tej ziemi. Boża żarliwość prowadzi nas do nowego życia. Jesteśmy chętni, by złożyć nasze własne życie i odnaleźć to, które jest ukryte w Chrystusie Jezusie i trwa wiecznie. Ta żarliwość prowadzi nas do takiej śmierci, którą przeszedł Jezus – możemy umartwić grzech, który mieszka w naszym ciele i w ten sposób zostać ożywieni w naszym ludzkim duchu do wiecznego życia. II List do Koryntian 4, 6-18. Ta część ducha ludzkiego, która została ożywiona, stanie się w wieczności naszym światłem i chwałą. Bóg pragnie, by wszyscy ludzie weszli w to oczyszczenie i rozwój, by przeszli od upadku w grzech do zwycięskiego życia tak, jak Apostoł Paweł opisuje to w Liście do Rzym. 6, 22:
„Teraz zaś, wyzwoleni od grzechu, a oddani w służbę Bogu, macie pożytek w poświęceniu, a za cel żywot wieczny.”

Bóg jest żarliwy w tym dziele. On z żarliwością oczekuje naszego ducha i udziela nam koniecznej łaski, by to się powiodło.