Czy jesteś oskarżycielem, czy obrońcą i orędownikiem?

Szatan – oskarżyciel

Szatan nie wstydzi się przychodzić przed tron Boży i oskarżać świętych; nie wstydzi się też podejść do kogokolwiek z ludzi ze swoim duchem oskarżenia. Niestety większość ludzi otwiera swoje serca i uszy dla niego, a duch oskarżenia zdobywa łatwy dostęp i szybko przechodzi z jednej osoby na drugą. W tym duchu oskarżenia najbardziej nieszczęsny biedak momentalnie staje się o głowę wyższy od bogobojnych braci i sióstr. Nie ma w sobie bojaźni i uważa się za sędzię wszystkiego i wszystkich. Jednak tacy oskarżyciele będą podobnie, jak ich oskarżyciel – szatan – prędzej, czy później zrzuceni ze swoich wyżyn, jak błyskawica.

Jezus Chrystus – nasz orędownik i obrońca

Prawdziwi orędownicy stale noszą potrzeby innych w swoich sercach i nieustannie wstawiają się i zanoszą modlitwy przed tron Ojca. Tacy ludzie na całą wieczność zachowają swoje miejsce przy tronie Ojca, razem z naszym największym orędownikiem – Jezusem Chrystusem, który nigdy nie męczy się tym, by wstawiać się za nami.

Prawdziwi orędownicy

Apostołowie pilnowali modlitwy i służby słowa. (Dzieje Apostolskie 6,4) Ustanowili modlitwę na pierwszym miejscu. Gdyby modlitwa nie była na pierwszym miejscu, nie byłoby również żadnego pożytku ze służby słowa.

Prawdziwi orędownicy wstawiają się za innymi w modlitwach i mają dział w największej służbie. Nieustannie przebywają w pobliżu Ojca i za każdym razem poruszają Jego sercem, by wyciągnął swoją wszechmocną rękę i pomógł ludziom w ich potrzebach w najróżniejszych miejscach na ziemi. Przez wytrwałą modlitwę Abrahama, Sodoma i Gomora mogły zostać oszczędzone, gdyby znalazło się tam dziesięciu sprawiedliwych ludzi. (I Księga Mojżeszowa 18,22-33) Dzięki modlitwie Mojżesza, Bóg zachował od zagłady na pustyni cały naród izraelski. (II Księga Mojżeszowa 32,1-14) Mojżesz wstawiał się i modlił niestrudzenie o ten oporny lud. Ten sam szlachetny zmysł, by modlić się o innych, miał Samuel i jest napisane, że ręka Pana ciążyła nad Filistyńczykami po wszystkie dni życia Samuela. (I Księga Samuela 7,7-13)

Wśród orędowników Starego Przymierza, Mojżesz i Samuel byli najbliżej serca Bożego. A Pan w swej dobroci i miłosierdziu raz za razem wyciągał swoją wszechmocną rękę i postępował z Izraelem według ich gorliwych modlitw. Kiedy ci mężowie się modlili, Bóg wyciągał swoją pomocną rękę tak daleko, jak tylko to było możliwe.

Apostoł Paweł napomina, by przede wszystkim zanosić błagania, modlitwy, prośby i dziękczynienia za wszystkich ludzi. (I List do Tymoteusza 2,1) Paweł nieustannie modlił się o każdy zbór i o każdego członka zboru z osobna. Dodatkowo, we dnie i w nocy wspominał Tymoteusza w swoich modlitwach. Epafras, podobnie jak Paweł, walczył w swoich modlitwach o Kolosan. (List do Kolosan 4,12) Jezus modlił się o swoich wrogów, kiedy Go krzyżowali. (Ew. Łukasza 23,34) Szczepan modlił się o swoich prześladowców, kiedy w wielkim gniewie szydzili z niego, a grad kamieni leciał w jego kierunku. (Dzieje Apostolskie 7,59-60)

Modlitwa za innymi : Wzniosła służba

Wielkie rzeczy będą się dziać w naszych dniach, jeśli uwierzymy w ogromną i potrzebną służbę modlitwy. W tej wzniosłej służbie wszyscy ludzie mogą brać udział. Wymaga ona jednak pracy, lecz jest to praca, która przynosi najwięcej owoców i jest najbardziej opłacalną i błogosławioną pracą, jaka tylko istnieje. Dzięki modlitwie o innych, sami będziemy w tej samej mierze błogosławieni.

Módlmy się, by Boża moc objawiała się w mniejszych i większych miastach, gdzie pracują Jego pracownicy, a także w zborach, w domach i w poszczególnych osobach – wszędzie tam, gdzie jest potrzeba.

Ten artykuł został przetłumaczony z języka norweskiego i po raz pierwszy opublikowany pod tytułem “Oskarżyciel—Orędownik” w zborowym czasopiśmie BCC „Skjulte Skatter” („Ukryte Skarby”) w kwietniu 1944 roku.
© Copyright Stiftelsen Skjulte Skatters Forlag