Czy twoje ciało jest pod działaniem Ducha Bożego, czy pod wpływem grzechu?

Biblia mówi o:

1. Ciele grzechu (List do Rzymian 6,6)
2. Grzesznym ciele ziemskim (List do Kolosan 2,11)
3. Ciele śmierci (List do Rzymian 7,24)

1. Ciało grzechu

Ciało grzechu to inaczej grzech, który mieszka w nas i jest powiązany z ciałem. Ten grzech należy uważać za martwy, by przez swoje żądania nie pociągał naszego zmysłu. Stary człowiek ma być ukrzyżowany wraz z Chrystusem, by ciało grzechu zostało unicestwione, byśmy już więcej nie służyli grzechowi. „Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, jednak duch jest żywy przez usprawiedliwienie.” (List do Rzymian 8,10) Mocą napędową jest Duch Święty, który prowadzi nas w zupełnie przeciwnym kierunku, niż chęci i pożądliwości w naszym ciele. Jeśli grzeszne żądania ciała nie zostaną zaspokojone, stanie się ono martwe. Będzie ofiarą dla żądań Ducha i zostanie unicestwione. Chrystus ofiarował samego siebie, jako ofiarę miłą Bogu w mocy Ducha wiecznego. (List do Hebrajczyków 9,14)

Ciało grzechu nie jest więc bezczynne. Tam, gdzie brakuje nam poznania, światła i gdzie nie jesteśmy ożywieni, panuje duch ludzki w połączeniu z grzechem, który sprawia, że powstaje w nas coś, co Pismo nazywa sprawami ciała. Sprawy te działają przeciwko naszej woli i nowemu zmysłowi, który służy zakonowi Bożemu. One również muszą zostać umartwione przez Ducha Świętego, gdy się objawią. (List do Rzymian 8,13) To o tych uczynkach Paweł mówi: „Ale wtedy czynię to już nie ja, lecz grzech, który we mnie mieszka.” (List do Rzymian 7,17) Jeśli uczyniłem coś złego, czy można wtedy powiedzieć, że to nie ja uczyniłem, lecz grzech, który we mnie mieszka? Można, jeśli mój zmysł nie zgodził się z tą sprawą. To grzech w moich członkach wziął mnie – można powiedzieć moją cielesność – w niewolę i zmusił mnie, bym uczynił coś, czego w rzeczywistości nienawidzę, ponieważ to, co jest zrodzone z ciała, nigdy nie będzie posłuszne zakonowi Bożemu.

Jeżeli narodziliśmy się na nowo i otrzymaliśmy Ducha Bożego, jako rękojmię, wtedy Duch walczy przeciwko ciału, a ciało przeciwko Duchowi. Ciało przejmuje kontrolę tam, gdzie panuje mój ludzki duch i wtedy pojawiają się sprawy ciała; jednak Duch również otrzymuje możliwość, by szybko, jak tylko te sprawy się pojawią, umartwić je Duchem. Światło poznania przychodzi dla dobra naszego zmysłu – wtedy, gdy nasze ciało jest trzymane w dole przez sąd, cierpienia oraz śmierć. Jeśli więc otrzymamy światło na daną sprawę ciała, po jakimś czasie będzie ona należeć do starego człowieka i zostanie razem z nim ukrzyżowana na drzewie przekleństwa, by wreszcie umrzeć razem z Chrystusem.

Nie ma żadnego potępienia za sprawy ciała, a apostoł Paweł dziękuje Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, że może służyć zmysłem zakonowi Bożemu, a ciałem zakonowi grzechu. (List do Rzymian 7,25) Nie może być inaczej; ciało pozostanie ciałem, tak długo, jak istnieje.

Jest jednak nadzieja, że ciało grzechu zostanie unicestwione, gdy nasz stary człowiek zostanie ukrzyżowany. Kim więc jest stary człowiek, można by zapytać? Jest to osoba, która żyje według swoich chęci i pożądliwości w ciele, chociaż wie, że to nie jest właściwe. Mamy być ukrzyżowani dla wszystkiego, co rozumiemy, że jest grzechem; a tam, gdzie jeszcze brakuje nam światła, pojawia się grzech. Nie będziemy jednak za niego sądzeni, gdyż jeszcze go nie dostrzegliśmy. Ale również te ukryte grzechy  będą objawione w naszym zmyśle przez światło Ducha, padające na sprawy ciała a wtedy muszą zostać umartwione Duchem, byśmy mogli żyć.

2. Grzeszne ciało ziemskie

Grzeszne ciało ziemskie to narzędziem dla grzechu w ciele. Grzech rządzi. Uczynki, które objawiają się przez to ciało, nazywają się uczynkami ciała – nie sprawami ciała. Zmysł służy tutaj zakonowi grzechu, a nie jak w przypadku spraw ciała – zakonowi Bożemu. „Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą.” (List do Galacjan 5,19-21)

Tych uczynków nie da się umartwić duchem; ponieważ każdy, kto je czyni, nie odziedziczy Królestwa Bożego. Taki człowiek służy swoim zmysłem zakonowi grzechu, a gdy jego chęci i pożądliwości poczną, rodzą grzech i śmierć. Jeśli chodzi o uczynki ciała, musi nastąpić oczyszczenie oraz przebaczenie grzechów. Musi nastąpić obrzezanie. Grzeszne ciało ziemskie ma zostać zewleczone poprzez obrzezanie Chrystusowe oraz pogrzebane razem z Nim w chrzcie. (List do Kolosan 2,11-12)

Grzeszne ciało ziemskie wykonuje uczynki ciała, które są wykroczeniem według praw zakonu. Dlatego przekleństwo zakonu jest również czynne i przekonuje daną osobę, że to był grzech, ponieważ nie uwierzyła w Jezusa. Człowiek składa się z ciała, duszy i ducha. Stary człowiek jest istotą, której zmysł jest powiązany z grzechem w ciele i który służy grzechowi ciałem ziemskim. Nowy człowiek służy zmysłem zakonowi Bożemu i składa swoje ciało jako ofiarę miłą Bogu oraz jest narzędziem sprawiedliwości. Wtedy stary człowiek może zostać zewleczony, a nowy człowiek zostanie przyobleczony. To oznacza, że grzech w ciele otrzymuje sąd i śmierć w ciele Chrystusa oraz wystarczająco dużo mocy zmartwychwstania, by używać swoich członków ku sprawiedliwości w takim stopniu, w jakim posiada się światło i życie.

Właśnie w tym objawia się prawdziwa wolność dla ducha; a ciało, będące niewolnikiem Chrystusa, trzymane jest na uwięzi i nie otrzymuje możliwości, by się podnosić.

3. Ciało śmierci

Ciało śmierci to ciało, które podlega prawom śmiertelnego ciała z powodu grzechu, który w nim mieszka, niezależnie od tego, czy jest narzędziem sprawiedliwości, czy też używane jest w służbie grzechu. W każdym przypadku to ciało umrze. Jeśli ciało to doświadczy powrotu Chrystusa, zostanie wchłonięte przez życie; zostanie odrzucone lub przemienione według woli Bożej. Ono pochodzi z ziemi, jest ziemskie i tak, jak wszystko inne w naturze, podlega prawu śmierci. „Wiemy bowiem, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd. A nie tylko ono, lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha, wzdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego.” (List do Rzymian 8,22-23 oraz II List do Koryntian 5,2)

Tak długo, jak pozostajemy w ciele, jesteśmy z dala od Pana; ale gdy wyjdziemy z ciała, znajdziemy się w domu u Pana. „(…) wszyscy będziemy przemienieni, w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej (…) to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność. A gdy to, co skażone, przyoblecze się w to, co nieskażone, i to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się słowo napisane: Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie. Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?” (I List do Koryntian 15,51-56)

Poranek zmartwychwstania sprawił, że zostaniemy przyobleczeni w nieskażone ciało i już dłużej nie będziemy musieli wzdychać, jak Paweł: „Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” To, co śmiertelne zostanie pochłonięte przez życie, a wszelkie nauki o ciele grzechu, grzesznym ciele ziemskim oraz ciele śmierci znikną w blasku tego ciała chwały. Dopóki żyjemy tutaj, te nauki Chrystusowe są nam niezbędne, by się uczyć, jak wszystko uporządkować, a także by móc przezwyciężyć grzech i tym samym sprawić, że ciało chwały będzie jeszcze wspanialsze. Podczas zmartwychwstania każdy będzie inny, bowiem jeden będzie miał blask słońca, inny blask księżyca, jeszcze inny blask gwiazd. Bądźmy pilni w tym, by otrzymać takie wejście do Bożego, wiecznego Królestwa.