Owoc Ducha: Cierpliwość

Słowo Boże burzy i buduje. Burzy to, co złe w nas tak, by powstało miejsce dla tego, co dobre. Unicestwia gniew i w zamian stwarza przestrzeń dla cierpliwości i łagodności.

Najpierw jednak musimy zewlec z siebie to, co stare, zanim zostaniemy przyobleczeni w to, co nowe. Jako ludzie, najchętniej byśmy się tylko przyodziewali. Chętnie chcielibyśmy posiadać wszelkie dobre cnoty, ale nie chcemy zrezygnować z naszych złych skłonności. Dobrze zatem jest wiedzieć, że budowla wzrasta w takim stopniu, w jakim zostaje zburzona.

Dlatego też na tyle, na ile gniew i porywczość zostanie unicestwiona, na tyle wzrośnie cierpliwość. Mamy możliwość uczyć się od Boga i poznać Bożą cierpliwość względem nas. On pracuje dzień i noc, by przygotować nas jako świętych i nieskalanych. Jeżeli chcemy pracować nad innymi duszami, to musimy używać tej samej cierpliwości. Doprowadzenie ludzi do sprawiedliwości nie idzie zbyt szybko. Zazwyczaj czują się dobrzy sami w sobie i są uparci, więc trzeba wiele wyrozumiałości i cierpliwości, by móc prowadzić ich naprzód.

Na tyle, na ile gniew i porywczość zostaje unicestwiona, na tyle wzrasta cierpliwość.

Cierpliwość jest jednym z Owoców Ducha (List do Galacjan 5,22). Dowodzi to, że nie staniemy się cierpliwi w ciągu jednego dnia. Jeżeli prowadzimy nasze życie w Duchu i trzymamy wszelkie swoje złe skłonności na krzyżu, to w coraz większym stopniu będziemy cierpliwymi.

Jest napisane: „Więcej wart jest cierpliwy, niż bohater.” (Przypowieści Salomona 16,32). Bohaterem jest ten, kto dokonał czegoś, czego większość ludzi nie była w stanie dokonać. Jeśli jakiś człowiek doszedł tak daleko, że stał się cierpliwy, wtedy doszedł o wiele dalej niż większość ludzi. Jednak, by to zdobyć, trzeba przez dłuższy czas być ukrzyżowanym z Chrystusem i w ten sposób otrzymać zwycięstwo nad samym sobą. Przez to, że własne życie zostało unicestwione, wyrosło Boże życie, a z nim także cierpliwość. Taki człowiek jest o wiele więcej warty, niż wspaniały bohater.

Artykuł ten został po raz pierwszy opublikowany w miesięczniku zborowym BCC „Ukryte Skarby” w lutym 1930 roku.
© Copyright Stiftelsen Skjulte Skatters Forlag