Pozwolenie, by dążyć do doskonałości

„Dlatego pominąwszy początki nauki o Chrystusie, zwróćmy się ku rzeczom wyższym [dążmy do doskonałości – ang. tłumaczenie], nie powracając ponownie do podstaw nauki o odwróceniu się od martwych uczynków i o wierze w Boga. Nauki o obmywaniach, o wkładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym. To właśnie uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.” (List do Hebrajczyków 6,1-3)

Życie, jakie apostoł Paweł osiągnął, będąc zagorzałym faryzeuszem – życie w sprawiedliwości według zakonu – dało mu rozległą wiedzę. Rozumiał, jak stosować prawo i potrafił wydać osąd w wielu sprawach, lecz to nie doprowadziło go do społeczności, ani nie nauczyło poznawać Chrystusa. Zamiast promieniować Bożą naturą, z jego życia emanowała twardość i zimno – sprawiedliwość pozbawiona miłosierdzia, miłości i namaszczenia.

Zupełnie nowy kierunek biegu Pawła

Kiedy Jezus objawił się Pawłowi w drodze do Damaszku, Paweł rozpoczął nowy bieg. Mimo, że Jezus od samego początku pokazał mu, jakie cierpienia będzie musiał znosić, nie stracił odwagi ani przytomności umysłu. Dostrzegł także chwałę i wolność, do jakiej mogły dojść dzieci Boże przez ewangelię. Odkrył, że cierpienia, które musiał znosić, nic nie znaczyły w porównaniu z możliwością osiągnięcia wiecznej chwały, która jest w nadziei ewangelii.

„I znaleźć się w Nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary, żeby poznać Go, i doznać mocy zmartwychwstania jego, stając się podobnym do niego w jego śmierci, aby tym sposobem dostąpić zbawienia. Nie jakobym już to osiągnął albo już był doskonały, ale dążę do tego, aby pochwycić, ponieważ zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa.”
(List do Filipian 3,9-12)

Paweł zachował tą niebiańską wizję do końca swojego życia. To, by zyskać Chrystusa, było dla niego wystarczające – wszystko inne było stratą. Radość z osiągniętej chwały nie przeszkodziła mu w tym, by w braterskiej miłości wyciągać rękę i zapraszać innych do społeczności i wzrostu. Napisał w ten sposób: „Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem (…)” Zapraszał też Filipian i każdego oddanego całym sercem ucznia, by biegli w ten sposób: „(…) ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie.”
(List do Filipian 3,13-14)

Tutaj można przeczytać więcej: : Czy wiedziałeś, że życie Jezusa może stać się twoim życiem?

Zwróć się ku rzeczom wyższym: „Jedno czynię!”

„Jedno czynię!” Błogosławiony każdy, kto może dać takie same, osobiste świadectwo! Tacy ludzie otrzymali pozwolenie od Boga Wszechmogącego, by zwrócić się ku rzeczom wyższym [dążyć do doskonałości – ang. tłumaczenie]. Rozumieją życie Chrystusa w całej jego pełni. Życie Chrystusa, jakie dotychczas osiągnęli, nie zatrzymuje ich przed dalszymi niebiańskimi dążeniami. Bieg śladami Chrystusa nie jest czymś, co muszą robić, czy powinni robić; to jest coś, na co otrzymali pozwolenie, by to czynić, coś „godnego pozazdroszczenia!” Służą w odnowieniu Ducha, a rezultatem ich pracy jest uświęcenie. Ich przejście z ziemskiego życia stanie się bogatym wejściem do wiekuistej chwały. Moce wiecznego życia już teraz, w czasie łaski tutaj na ziemi, coraz bardziej przenikają ich serce i zmysł. Życie ich jest świadectwem miłości i oddania się Oblubieńcowi. Powiedzieli sobie „tak” i mają pragnienie, by zostać połączeni na wieki. Na to Bóg również daje im swoje pozwolenie.

„Weselmy się i radujmy się, i oddajmy chwałę, gdyż nastało wesele Baranka, i oblubienica jego przygotowała się; I dano jej przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych.” (Objawienie Jana 19,7-8)

Ten artykuł został przetłumaczony z języka norweskiego i po raz pierwszy opublikowany w czasopiśmie BCC Skjulte Skatter (Ukryte Skarby) w maju 2002 roku.
© Copyright Stiftelsen Skjulte Skatters Forlag