Oblubienica Chrystusa

Co może zadowolić serce Jezusa?

Jezus nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu. Zanim przyszedł na ten świat, radował się przed obliczem Boga i stale rozkoszował się synami ludzkimi. Bez wątpienia, po drugiej stronie w wieczności była niezliczona liczba aniołów, obfitość wspaniałości i piękna oraz cuda, których nie możemy sobie nawet wyobrazić; lecz nic z tego wszystkiego nie mogło zadowolić serca Jezusa. Jego rozkosz była w synach ludzkich. (List do Filipian 2,5-7; Księga Przypowieści Salomona 8,22-31).

Kiedy Bóg stworzył świat i wszystkie rzeczy na nim, powiedział, że są bardzo dobre. Stworzył pierwszego człowieka, Adama, którego umieścił w ogrodzie Eden, aby się nim opiekował. Można by pomyśleć, że Adam był tam bardzo zadowolony, ale tak nie było. Bóg rozumiał to lepiej, niż sam Adam. „Potem rzekł Pan Bóg: Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam. Uczynię mu pomoc odpowiednią dla niego (…) Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka, tak że zasnął. Potem wyjął jedno z jego żeber i wypełnił ciałem to miejsce. A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka. Wtedy rzekł człowiek: Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego (…)” (I Księga Mojżeszowa 2,18-23)

Adam odczuwał ten brak przez długi czas i dlatego właśnie zawołał: „Ta dopiero jest kością z kości moich”, itd.

Umiłowana i wierna oblubienica Chrystusa

Drugi Adam, Jezus Chrystus, odczuwa tak samo. On tęskni za swoją Oblubienicą, która została wykupiona za wielką cenę. Ta Oblubienica będzie wzięta spośród dzieci ludzkich. Aby ją zdobyć, Jezus porzucił swoją niebiańską chwałę i zstąpił tam, gdzie mieszkała Jego ukochana Oblubienica. Nie tylko zstąpił tutaj, ale musiał wziąć na siebie to samo ciało i krew, które my mamy i stać się podobnym do nas we wszystkim. Stało się tak dlatego, aby mógł przejść przez zasłonę, którą jest Jego ciało i otworzyć drogę, po której Jego Oblubienica będzie mogła kroczyć, aby dojść do Niego – z tego, co zniszczalne, do tego, co niezniszczalne i wieczne. (List do Hebrajczyków 2,14; List do Hebrajczyków 10,19-20).

Chrystus okazał wierność, gdy chodził po tej ziemi, a teraz Jego pragnieniem jest, aby Jego Oblubienica była tak samo wierna za dni swojego życia w ciele. Właśnie w ten sposób stajemy się jednym ciałem z Chrystusem. „Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła.” (List do Efezjan 5,32). Mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną, i stają się jednym ciałem. Oblubienica nie tylko otrzymuje Ducha Chrystusowego, ona pozwala Duchowi, by ją prowadził i składa swoje ciało Bogu, jako ofiarę żywą, która jest miła Jemu. Stają się jednym ciałem. (List do Efezjan 5,30-32; List do Rzymian 12,1).

Uczestnicy boskiej natury

Narodziliśmy się z góry, z nasienia nieskazitelnego przez Słowo Boże, które żyje i trwa na wieki. (I List Piotra 1,23.) To samo Słowo karmi nas i przez nie wzrastamy. Zaczynamy jako dziecko, a potem dorastamy, aby stać się czystą Oblubienicą dla Chrystusa. Ta czysta Oblubienica jest dla Chrystusa tym, czym Ewa była dla Adama. Różnica polega na tym, że jest to niebiański związek, podczas gdy nasi pierwsi rodzice byli ziemscy.

Jest również napisane o pannach, których jest bez liku. (Pieśń nad Pieśniami 6,8). Oznacza to, że jest wielu, którzy nie stali się dojrzałymi, a zatem Chrystus nie jest w stanie ich pozyskać. Oblubienica Chrystusa jest dojrzałą kobietą, której sama natura wyraża boską miłość. Ona jest „chora z miłości”. „Pokrzep mnie plackami z rodzynków, posil mnie jabłkami, bo jestem chora z miłości” – woła. (Pieśń nad Pieśniami 2,5)

Oblubienica nie myśli o prezentach ani o wspaniałych przysmakach. Jej myśli i troska o siebie zniknęły. Ona widzi tylko oblubieńca! „Powiedz mi ty, którego miłuje moja dusza, gdzie pasiesz swoje stada, gdzie postój wyznaczasz w południe.” (Pieśń nad Pieśniami 1,7). Ona nie powierza się byle komu. Jest źródłem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym. (Pieśń nad Pieśniami 4,12). Wybiera raczej cierpienie w ciele, niż wyjawienie swoich sekretów komukolwiek poza swoim Oblubieńcem. Jest tym, czym jest: uosobieniem tego, co może osiągnąć istota ludzka. Dzięki Bożej łasce ma dział w boskiej naturze. (II List Piotra 1,4).