Bóg pragnie dokonać we mnie cudu!

Bóg pragnie dokonać czegoś w moim życiu. Chce mnie przekształcić. „Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego, a On żeby był pierworodnym pośród wielu braci”. (List do Rzymian 8,29). I On naprawdę potrafi tego dokonać. Jednak, jeśli widzę tylko to, jaką jestem osobą, moje własne skłonności, moją przeszłość, cechy rodzinne, które odziedziczyłem i poddaję się temu, po prostu uznaję, że taki już jestem – wtedy ograniczam Boga. On nie może wykonać swojego dzieła we mnie.

Przyznaj się do prawdy i wierz!

To prawda, że muszę uznać i przyznać się do prawdy o samym sobie. Tak, wiem w jakim jestem stanie. Ale wtedy muszę uchwycić się wiary. Muszę zobaczyć, co może się stać, jeżeli poddam się Bogu. To nie ja zamierzam czegoś dokonać, lecz to Bóg dokonuje wszystkiego we mnie. Jednak wtedy potrzebuje On mojej współpracy. Muszę być chętny, by oddać się w 100%. Muszę zmienić swoje nastawienie: zamiast rezygnować i wątpić z powodu tego, jakim jestem, mam wierzyć. „A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy”. (List do Hebrajczyków 11,1)

Jest napisane w Księdze Jeremiasza 29,11: „Albowiem ja wiem, jakie myśli mam o was – mówi Pan – myśli o pokoju, a nie o niedoli, aby zgotować wam przyszłość i natchnąć nadzieją”. Jeżeli wierzę, że takie są Boże myśli względem mnie, wtedy muszę tak samo myśleć o sobie. Tak, to prawda, że mam pewne cechy, które mocno się mnie trzymają. Ale fakt, że taki jestem teraz, nie znaczy, że muszę takim pozostać. Bóg będzie pracował we mnie i da mi środki oraz moc, by przezwyciężyć to wszystko, jeśli tylko nie pozwolę się zatrzymać swojemu ludzkiemu rozumowaniu oraz własnym procesom myślowym. Muszę wierzyć Bogu i mieć nadzieję na przyszłość.

„Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego, lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego.” (I List Piotra 1,18)

On pracuje ze mną indywidualnie, w osobisty sposób. Nie mogę więc patrzeć dokoła na to, jak pracuje z innymi ludźmi i porównywać do nich swoje życie. Oni muszą być posłuszni działaniom Bożym, zarówno w tym, co mają czynić, jak i w tym, jakimi mają być – i ja muszę czynić tak samo.

Bóg może stworzyć coś nowego we mnie

Być może wygląda na to, że konieczny będzie cud, by mnie zmienić. Znam samego siebie i wiem, że są rzeczy, które wydają się być niesłychanie głęboko we mnie zakorzenione. Ale czy nie służymy Bogu cudów? Cud, którego On może we mnie dokonać, nie jest najmniejszym z Jego cudów. To są wielkie rzeczy. Bóg, który jest Stwórcą wszystkiego, może również uczynić we mnie coś zupełnie nowego. Muszę tylko chcieć i wierzyć.

Jezus przyszedł i pokazał nam drogę. Muszę zapierać samego siebie i wziąć na siebie swój krzyż. Muszę zrezygnować z własnej woli. Muszę uniżyć samego siebie. Muszę być gotowy, by toczyć dobry bój wiary i cierpieć w ciele, aby zakończyć z grzechem. A kiedy odczuwam, że nie jestem w stanie, muszę uwierzyć w te słowa: „Lecz powiedział do mnie: Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, albowiem pełnia mej mocy okazuje się w słabości. Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa. Dlatego mam upodobanie w słabościach, w zniewagach, w potrzebach, w prześladowaniach, w uciskach dla Chrystusa; albowiem kiedy jestem słaby, wtedy jestem mocny”. (II List do Koryntian 12,9-10)

Wtedy zaczną następować zmiany w moim życiu. Staję się coraz bardziej wolny. Odkrywam, że nie muszę być związany przez to, jakim jestem z natury. W sytuacjach, w których kiedyś reagowałem w określony sposób, jestem wolny od takich reakcji. Zamiast tego objawiają się we mnie owoce Ducha. Jestem wolny i mogę być osobą, jaką Bóg chce, abym był. Kiedy moje myśli przestają krążyć wokół mnie samego, staję się szczęśliwy, a w moim życiu pojawią się Boże myśli.